Οι κάτοικοι του χωριού στηρίζονταν εκτός από τη κτηνοτροφία στη γεωργία, με κύρια καλλιέργεια τα εσπεριδοειδή. Μέχρι και σήμερα τα χωριό έχει την πεδιάδα του φυτεμένη με πορτοκαλιές, κρέιπφρουτ, λεμονιές, μανταρινιές καθώς και ελιές.

 

Επιπλέον κατά τους καλοκαιρινούς μήνες είχαν μποστάνια και παρήγαγαν καρπούζια, πεπόνια και κολοκύθες. Οι κάτοικοι φρόντιζαν να έχουν στις αυλές τους μικρές φυτείες με διάφορα λαχανικά, όπως σέλινα, μαρούλια, γλιστρίδα, μαϊντανό, ντομάτες και αγγουράκια για οικιακή χρήση. Στις αυλές των σπιτιών τους είχαν και διάφορα δέντρα όπως μηλιές, αχλαδιές και κληματαριές για τον ίσκιο και τα φρούτα τους. Επίσης αξιοποιούσαν την άγρια βλάστηση της περιοχής και εμπλούτιζαν το διαιτολόγιο τους με τους καρπούς από τις συκιές, ροδιές, φραγκοσυκιές, κονναριές, κάπαρι και μοσφυλιές.

 

Κάποιοι από αυτούς είχαν κοπάδια με αγελάδες, πρόβατα και κατσίκια, τα οποία βοσκούσαν στην γύρω περιοχή και ιδίως στην περιοχή της καυκάλλας. Έκτρεφαν στην αυλή τους κοτόπουλα, περιστέρια, κουνέλια και χοιροκούνελλα. Οι κάτοικοι θεωρούσαν ότι μεγάλο μέρος της γης του χωριού δεν προσφερόταν για καλλιέργεια λόγω του ασβεστογενούς πετρώματος της.

 

Το Μάσσαρι λόγω της μορφολογίας του εδάφους του και την ύπαρξη μεγάλων γκρεμμών φιλοξενούσε και φιλοξενεί μέχρι σήμερα μία μεγάλη ποικιλία πουλιών. Οι γκρεμμοί, ο ποταμός, η καυκάλα (ξηρή πεδιάδα) και τα περιβόλια προσελκύουν μεταναστευτικά και ενδημικά πουλιά. Τα θηρεύσιμα πουλιά και ζώα του χωριού είναι οι τζιήχλες, οι μαυρότζιηχλες, μικρά πουλάκια, πέρδικες και λαγοί. Τα πιο σημαντικά πουλιά που φιλοξενούσε το χωριό ήταν ο γύπας (Gups Fulvus) και τα μεταναστευτικά γεράκια (fulco peregrinus) και (fulco biaruicos). Οι γύπες ήταν μόνιμοι κάτοικοι στους γκρεμμούς του χωριού ενώ τα άλλα δύο είδη γερακιών προσελκύονταν το φθινόπωρο όπου διέμεναν στους γκρεμμούς. Τα γεράκια ακόμη μεταναστεύουν στο χωριό μέχρι σήμερα. Εξού και η νέα παράνομη ονομασία που δόθηκε στο χωριό από τους Τούρκους κατοίκους “Sahinler” η οποία σημαίνει γεράκι.